Niezwykłe Kobiety

11 maja (poniedziałek) / Dita Parlo

Madonna nocując w hotelach podpisuje się jej nazwiskiem. Jej wizerunek wykorzystała podczas promocji płyty „Erotica”.

Do inspiracji postacią Dity przyznaje się również królowa burleski Dita von Teese.

Dita Parlo (właśc. Gerda Olga Justine Kornstädt) urodziła się 4 września 1908 roku w Szczecinie w nieistniejącym dziś budynku przy ul. Bogusława 21. Była córką urzędnika kolejowego Maxa Friedricha Roberta Kornstädta i Charlotte Konstanze Kornstädt z domu Klamann. Wczesne dzieciństwo spędzała u dziadków w Przybiernowie. Po rozwodzie rodziców wraz z matką wyjechała do Berlina.

Początkowo uczęszczała na lekcje baletu. Później została przyjęta na kursy aktorskie przy słynnym studiu filmowym Universum Film (UFA) pod Poczdamem. Tam zwrócił na nią uwagę Erich Pommer, czołowy producent niemieckiego i europejskiego kina niemego.

Na srebrnym ekranie zadebiutowała w 1928 roku w filmie Kobieta w Masce.  Obdarzona znakomitymi warunkami zewnętrznymi i dużym talentem, wkrótce stała się niekoronowaną gwiazdą europejskiego kina niemego. Olbrzymią popularność przyniosła jej Melodia serca (1929), jeden z pierwszych dzwiękowych filmów.  Wówczas aktorka przyjęła pseudonim Dita Parlo. W roku 1930 wyjechała do Francji. Z dużym powodzeniem wystąpiła w gloryfikującym socjalizm utopijnym filmie Juliena Duviviera Raj dla kobiet, zrealizowanym wg głośnej powieści Emila Zoli. Na potrzeby filmu przefarbowała włosy na coraz bardziej modny wśród kobiet kolor blond. W 1931 roku zdecydowała się wyjechać do Stanów Zjednoczonych. W Hollywood głównie grała w niemieckojęzycznych wersjach filmów amerykańskich. Po powrocie do Europy w 1934 roku osiedliła się we Francji. Lata trzydzieste stały się pasmem sukcesów aktorki. Zagrała główne role w kilkunastu filmach francuskich, przy czym największą sławę przyniosły jej awangardowy film Atalanta Jeana Vigo i, uznawany za jeden z najważniejszych obrazów w historii kina, pacyfistyczny w swej wymowie film Jeana Renoira Towarzysze broni. Ten pierwszy, mimo licznych kłopotów realizacyjnych, uważany jest za szczytowe osiągnięcie aktorskie Dity Parlo.

W latach międzywojennych Dita Parlo grała u wybitnych reżyserów tego okresu, m.in. Georga Wilhelma Pabsta. Występowała u boku czołowych aktorów europejskich, m.in. Jeana Gabina, Michela Simona, Charlesa Vanela, Ericha von Stroheima. W 1939 roku miała zagrać główną rolę kobiecą w amerykańskim filmie Orsona Wellesa na podstawie Jądra ciemności Josepha Conrada. Ze względu na toczącą się w Europie wojnę i niemożność sprowadzenia aktorki do USA, a także na kontrowersyjną koncepcję artystyczną reżysera, filmu nie zrealizowano. W 1940 roku aktorkę uznano za obywatelkę niemiecką i aresztowano,  następnie internowano w obozie Gurs, a później deportowano z Francji do Niemiec. Inwigilowana przez gestapo, została umieszczona w obozie reedukacyjnym dla kobiet. Pod koniec wojny udało jej się wrócić do Francji. Po wyzwoleniu została uznana przez władze francuskie za wroga narodu i znowu aresztowana. Ponad rok spędziła w obozach w Drancy, w Tourelles, w Romanville i w Chauvinerie. Na wolność wyszła w kwietniu 1946 roku. W maju 1949 roku została żoną pastora Franka Gueutala, którego poznała w Romanville podczas internowania. Po ślubie zagrała dwie niewielkie role w filmach Sprawiedliwości stało się zadość (1950) Andre Cayette’a i Podejrzani (1957) Jeana Dréville’a oraz główną rolę w Damie Pikowej (1965) Léonarda Keigela. Zmarła 12 grudnia 1971 roku w Paryżu po ciężkiej chorobie. Została pochowana na cmentarzu w Montécheroux, skąd pochodziła rodzina jej męża.

Fot. Źródło: www.pomeranica.pl

Jeżeli chcecie zobaczyć Madonnę w stylizacji Dity zaglądnijcie na stronę www.madonna-infinity.net lub poszukajcie okładki Rolling Stone z Madonną.