Spotkanie z Bogusławem Kiercem, Tomaszem Majzelem i Elżbietą Olak. Promocja tomów poetyckich: „Osa”, „Osiemnasty”, „Otulina”.

 „Osa”

Poeta zaprasza w świat na pozór dawno miniony, pulsujący rytmami przedawnionych dylematów miłości i śmierci, ujawniając jego zdumiewającą aktualność w uniwersalnej perspektywie egzystencji, którą niezmiennie wyznaczają Eros i Tanatos. Kunszt frazy i wiersza oddala nas od codzienności kolokwialnego języka, otwierając pokryte rdzą bramy doniosłego sensu.

Można tę fascynującą przygodę ze słowem, zarówno pisanym, jak potem czytanym, porównać z doświadczeniem odkrywcy, ale wyprawy Bogusława Kierca wiodą w nieznane; są poszukiwaniem, zamiast odpowiedzi, nieoczywistości.

Czasoprzestrzenne ramy akcji lirycznej wyznaczają: najpierw szpital, potem camping, wreszcie pejzaż morskiego wybrzeża – prawdopodobnie miejsca rekonwalescencji i sanatorium; ale realne Tu i Teraz rozmywają senne marzenia (także w narkozie), wzbierająca w stanach kryzysu pamięć i pobudzona wyobraźnia. Poetycki pamiętnik choroby notuje bezpośrednie doznania ciała, ale akompaniuje mu literacki teatr spotkań miłości z umieraniem, pełen barokowych konceptów grozy i groteski, paradoksów i oksymoronów (z posłowia Piotra Michałowskiego).

Bogusław Kierc

(ur. w 1943 r. w Bielsku-Białej) – poeta, krytyk literacki, aktor, reżyser, pedagog, edytor utworów Rafała Wojaczka, dramaturg. Uhonorowany Nagrodą PolCul Foundation i Medalem im. Anny Kamieńskiej. Finalista Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego ORFEUSZ za tom „jatentamten” (2018) oraz za tom „Notesprospera” (2019). Mieszka we Wrocławiu. Wydał tomy poetyckie: „Nagość stokrotna” (1971), „Ciemny chleb” (1973), „Coraz weselsza, coraz mniej” (1978), „Ktokolwiek” (1980), „Niewinność” (1981), „Rezurekcja” (1982), „Modlitwa przeciw rozpaczy” (1985), „Łagodny, miły” (1986), „Źródło światła” (1988), „Dla radości” (1992), „Boże cielę albo dziurka wesołości” (1994), „Sekundy” (1994), „Widzialne Niewidzialne” (1996), „Raz Na Zawsze” (1997), „Tyber z piaskiem” (1997), „Czary” (1999), „Zaskroniec” (2003), „Szewski poniedziałek” (2005), „Plankton” (2006), „Cło” (2008), „Rtęć” (2010), „Manatki” (2013), „jatentamten” (FORMA 2017), „Osa” (FORMA 2019), tomy szkiców: „Przyboś i” (1976), „Teatr daremny” (1980), „Wzniosły upadek anioła” (1992), „Moje kochanki” (2001), „Cel sfer” (2003), „Ciało z mojego ciała” (2005), „Rafał Wojaczek. „Prawdziwe życie bohatera” (2007) oraz tomy prozy poetyckiej: „Bazgroły dla składacza modeli latających” (pierwsza część tryptyku mniemania, FORMA 2010), „Cię-mność” (druga część tryptyku mniemania, FORMA 2014), „Karawadżje” (trzecia część tryptyku mniemania, FORMA 2016), „Notesprospera” (czwarta część tryptyku mniemania, FORMA 2018). Na www FORMY prowadzi blog „BAZGROŁY Bogusława Kierca” – http://www.wforma.eu/bazgroly-boguslawa-kierca.html.

„Osiemnasty”

Tom poetycki „Osiemnasty” odsyła poza swe ciasne granice, poza napisane zdanie, a więc wychyla się w ciszę, która po nim zapadnie, by wypełnić przepaść za ostatnią klauzulą jakimś płodnym domysłem – wprawdzie precyzyjnie zaprogramowanym, a jednak nieprzewidywalnym. To idea „międzysłowia” – bliska hasłom tytułowym tomików największych ideologów poetyckiej syntezy („Najmniej słów” Juliana Przybosia) i metafizycznego milczenia („Niewiele więcej” Ryszarda Krynickiego). Obydwaj w różnym stopniu patronują przedsięwzięciu poetyckiemu Tomasza Majzela, który konstatuje: „każdy wyraz / jest ważny – milczeć”.

Poetycki minimalizm zakłada wręcz, że długość wypowiedzi jest odwrotnie proporcjonalna do jej wagi. Ziarno słowa zasiewa wszechświat oświeconej wyobraźni. Próby głosu wybrzmiewają niepewnie, pozostawiając grzęznący w ciszy pogłos. Wiersz przegląda się niby w lustrze, w grubej ramie białego kwadratu strony tomu (z posłowia Piotra Michałowskiego).

Tomasz Majzel

(ur. w 1965 r. w Szczecinie) – poeta i prozaik. Mieszka w Szczecinie. Laureat Ogólnopolskiego Konkursu na Opowiadanie Okno 2005 oraz Konkursu im. K.K. Baczyńskiego w kategorii prozy (2006). Wydał tomy wierszy: „Fragmenty ciałości” (2007), „Fotoalbum” (FORMA 2009), „Treny Echa Tropy” (FORMA 2015), „Osiemnasty” (DK „13 Muz” / FORMA 2019) oraz tom prozy „Opowiadania w liczbie pojedynczej” (FORMA 2011). Na www FORMY prowadzi blog „POZWALAM SOBIE NA WIERSZ Tomasza Majzela” – http://www.wforma.eu/pozwalam-sobie-na-wiersz-tomasza-majzela.html.

 książka współfinansowana ze środków Miasta Szczecin

 „Otulina”

Brak zdarzeń i ubogi dopływ doznań skazują na zamknięty świat jaźni i monolog wewnętrzny, w którym odbywają się powtarzalne seanse pamięci i wyobraźni. Taki program poezji z reguły zapowiada nudę, nie obiecując atrakcyjnej przygody czytelniczej. A jednak poetka potrafi przezwyciężyć te ograniczenia trywialności oszczędnym a celnym słowem, z którego wybrzmiewa szczerość indywidualnego doświadczenia, niekiedy zdolna wyzwolić eschatologiczny dreszcz w najważniejszym, najprościej wyrażonym pytaniu o chwilę ostatnią. Refleksję egzystencjalną uruchamia bowiem nie hamletyczny monolog, lecz próba opisu drobiny istnienia, otulonej ciszą powstałą z przemilczenia wszystkich odwiecznych mądrości. Monologi nieskażone żywiołem konwersacji i obudowane ciszą celnie oddają stan, którego doznajemy często, a który łatwiej przeżyć niż opisać. Dlatego wiersze Elżbiety Olak nie potrzebują długiego komentarza, lecz innej otuliny: empatycznego współmilczenia w cichej lekturze (z posłowia Piotra Michałowskiego).

Elżbieta Olak

(ur. w 1971 r. w Tychach) – anglistka; ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie Opolskim. Pracuje jako nauczycielka języka angielskiego. Mieszka w Opolu. Tom poetycki „Otulina” (FORMA 2019) jest jej debiutem.

Prowadzenie: Piotr Michałowski

Wstęp wolny