eleWator 26 / Janusz Drzewucki, Czwartki Literackie „13 Muz”
Promocja 26. numeru szczecińskiego kwartalnika literacko-kulturalnego ‘eleWator’, poświęconego Wiesławowi Dymnemu, spotkanie ze Januszem Drzewuckim oraz promocja jego książki krytyczno-literackiej „Obrona przypadku. Teksty o prozie 2”
Prowadzenie: Damian Romaniak.
‘eleWator’ jest pismem, w którym oprócz najnowszej prozy i poezji uznanych i debiutujących autorów, mieszkających w Polsce oraz za granicą, znaleźć można teksty literackie przetłumaczone na język polski, szkice o literaturze i jej najwybitniejszych twórcach, a także eseje, felietony i recenzje. Kwartalnik jest miejscem dyskusji, polemik i platformą ożywczej wymiany poglądów. Dzięki stałym współpracownikom z Dublina, Kijowa, Londynu, Paryża i Nowego Jorku, ‘eleWator’ ma charakter globalny, a także interdyscyplinarny. Wiele uwagi poświęca bowiem najnowszym światowym działaniom artystycznym omawianym w działach filmu, muzyki, sztuk plastycznych i architektury oraz teatru. Kwartalnik, którego wydawcą jest Fundacja Literatury imienia Henryka Berezy jest pismem szczególnym, bowiem punktem odniesienia do wszystkich decyzji formalnych, redakcyjnych i konceptualnych, jest dziedzictwo Autora „Prozaicznych początków”.
„eleWator” ukazuje się dzięki wsparciu Miasta Szczecin oraz Stowarzyszenia Gmin Polskich Euroregionu Pomerania; dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Janusz Drzewucki (ur. w 1958 r. w Kruszwicy) – poeta, krytyk literacki, dziennikarz, wydawca, od 1996 roku członek zespołu redakcyjnego „Twórczości”. Mieszka w Warszawie. Laureat Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny (1988), Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego (1989), Funduszu Literatury Ministerstwa Kultury i Sztuki (1989), Nagrody im. Stanisława Piętaka (1991), Nagrody XVIII Międzynarodowego Listopada Poetyckiego w Poznaniu (1995), Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida (2014) oraz Symbolicznej Nagrody im. Ryszarda Milczewskiego-Bruna (2014). Od roku 2016 przewodniczący jury Nagrody Literackiej m.st. Warszawy. Autor książek krytycznoliterackich: „Chaos i konwencja” (1988), „Smaki słowa. Szkice o poezji” (1998), „Akropol i cebula. O Zbigniewie Herbercie” (2004), „Stan skupienia. Teksty o prozie” (FLiHB / FORMA 2014), „Charakter pisma. Szkice o polskiej poezji współczesnej” (2015), „Środek ciężkości” (2016), „Lekcje u Różewicza. Teksty krytycznoliterackie i osobiste” (2018), „Obrona przypadku. Teksty o prozie 2” (DK13MUZ / FORMA 2018); dziennika: „Życie w biegu. O ludziach, miejscach, literaturze, piłce nożnej, maratonach i całej reszcie” (2015); zbiorów wierszy: „Ulica Reformacka” (1988), „Starożytny język” (1989), „Podróż na południe” (1995), „Światło września” (1998), „Ostatnia niedziela sierpnia” (2006), „Wiersze wybrane” (2010), „Dwanaście dni” (2013), „Rzeki Portugalii” (2016) oraz książki we własnym opracowaniu: „Wiersze i poematy z «Twórczości» (1946-2005)” (2017) Tadeusza Różewicza.
„Obrona przypadku. Teksty o prozie 2”
Janusz Drzewucki nie jest strażnikiem literackiego Parnasu ani Panteonu. W szkicach o polskiej prozie ostatnich dziesięcioleci porusza się według własnych upodobań, nie próbując przy tym walczyć z ustalonymi hierarchiami. Po prostu ma własne zdanie, ma pisarzy, których twórczość regularnie monitoruje. I właśnie ten spokój pozwala mu na zbliżenie do obrazu obiektywnego. Dlatego nie posługuje się zapożyczonymi etykietkami ani nie tworzy własnych.
Jego talent krytyczny sprawia, że omawiane przez krytyka teksty są przedstawiane rzetelnie. Powiedziałbym nawet, że daje nam wiedzę o nich na takim poziomie, jak wymaga tego historia literatury. Drzewucki nie bawi się w aluzje, które odczytać potrafi niewielu i tylko dziś, nie puszcza oka. A ponieważ interesuje go mimetyczność prozy, wysiłek włożony przez autorów w trud przedstawiania świata, otrzymujemy obraz literatury nie zajętej (używając terminu Stempowskiego) własnym pępkiem, tylko rzeczywistością, która nas ukształtowała i w której żyjemy.
Autor „Obrony przypadku” interesuje się nie tylko tematem, ale też możliwością jego uchwycenia, czyli strategią narracji pisarskich. Zachowuje jednak równowagę, nie przesadza ani w rozważaniach o społeczeństwie przedstawionym, ani analizach formalnych. Jeśli dołączymy do tych walorów klarowność stylu Drzewuckiego, jego nie hermetyczność (częstą niestety w literaturoznawstwie), trzeba stwierdzić, że jest to, w najlepszym tego słowa znaczeniu, książka popularyzatorska, którą można bez wahania polecić uczniom i studentom, którzy praktykują jeszcze sztukę czytania (Piotr Mitzner).
Wstęp wolny